EIDA

23-2-‘33

Lieverdjes –

Wij hadden inderdaad ook op een vliegbrief gerekend en ziet, hij kwam ook inderdaad! Erg fijn dat jullie de film aardig gevonden hebt en Axeltje hebt bewonderd en net zo lief vindt als wij – als Hok hem aan mij overgeeft, zit ik gewoon op de divan, niet op een stoel die jullie niet zoudt kennen. De divan staat nu in de voorkamer onder het raam, naast de theetafel. Is het niet enig dat we ook binnen konden filmen – wij weten ook niet op wie Axeltje lijkt, maar hij is blijkbaar een net mengelmoesje daar de één beweert net Hok, de ander net mij. – Hij is nu alweer zoveel levendiger dan op die film! Het is zo enig dat jullie nu nooit vreemd tegenover hem zult staan omdat je toch op de film precies kunt zien hoe hij is, terwijl een kiek er dood bij is.

Wat het toestel betreft, houden we dit wat we hebben. Hok heeft dat nieuwe hier nog niet gezien en anders zouden we dit weer moeten inruilen en weer moeten bijbetalen, terwijl dit goed voldoet, en we dat van het andere niet weten. Het scheelt wel enorm met elke film in prijs, maar over een jaar is dat toestel alweer verbeterd en zo zouden we aan ’t inruilen kunnen blijven.

Hok zegt dat jullie beter het nieuwe kunnen nemen wanneer deze films er ook mee afgedraaid [2] kunnen worden, maar neem anders maar het oude.

Wat vinden jullie ervan als we voortaan alleen maar per luchtmail schreven. Het scheelt ons en jullie hoogstens ƒ 1.20 in de maand en in de berichten scheelt het zo enorm. In de mailbrief heb ik er ook al over geschreven – deze velletjes zijn uitstekend beschrijfbaar aan 2 kanten en dan kan er toch ook veel op. We sturen dan kiekjes e.d. per boot, en als we nu eens heel veel op het hart hebben, kan het ook overzee, maar dit lijkt me eigenlijk zo fijn, met antwoorden ook – alles duurt nu werkelijk een eeuw –  Anneke zal het wel niet per luchtmail willen, want op haar brieven aan mij wilde ze al bezuinigen één kwartje in de maand!!

Als we een vliegbrief krijgen, realiseren we telkens weer, hoeveel we door de zeereis onnodig achter zijn, terwijl het nu maar 10 dagen hoeft te zijn. Wat is er eigenlijk op tegen?

Hok kan op dit vel ook mooi tikken tot behoud van Vaders ogen.

We zijn blij dat jullie, wat de Zeven Provinciën [1] betreft, er net zo over denkt als wij – ik ben enorm benieuwd wat de Krijgsraad zal uitmaken, ze zullen de naam van onze Marine wel met alle macht hoog willen houden, De Ruyter en Tromp en Van Speijk zullen zich in hun graf omdraaien over deze zeehelden!

Het kiekje van Sparmann met Axel en mij, is niet uit de film genomen, maar terwijl [3] Hok ons filmde, heeft Van der Pijl  ons gekiekt toen we even stilstonden.

Ik kwam Sparmann toevallig tegen in Borromeus. Hij was hoogst beminnelijk evenals ik!

Het dochtertje van Irene ligt met gebroken arm in Borromeus en daar haar moeder de hele morgen lesgeeft en haar vader ook werkt, zorgen enige tantes waaronder ik voor bezoek – het zoontje Hans van 9 jaar is er ook altijd en dan doen we samen spelletjes, Zwartepieten en “Op torentjes” wat ze enorm vinden.

We hebben geen haast met de film, jullie mag hem best nog een paar maanden houden.

Dag Eida. [4]

HOK

Geliefden,

U krijgt voortaan getikte brieven van mij, Vader hoeft dan niet meer op mijn onduidelijke hand zijn ogen te bederven. Mooi Hollands is dit niet: tikken en denken kan ik ook nog niet.

Zoals Eida al geschreven heeft, zullen we ons oude toestel maar niet inruilen. Informeert u of de gewone Ciné Kodakfilms wellicht ook met dat nieuwe toestel geprojecteerd kunnen worden. Dat zou een uitkomst zijn. Mocht u ook een filmtoestel willen kopen, dan raad ik u er een aan met de sterkst mogelijke lens. Daar zult u vooral in Holland een hoop plezier van hebben, omdat het licht daar meestal ongunstig is. Ons toestel heeft een lens van 1,9 lichtsterkte; we kunnen ermee binnenskamers filmen en zo nodig ook bij lamplicht (1,5 en 1,2 zijn nog sterker);

Axel is al erg levendig. Hij heeft al 2 dagen achter elkaar pisang gehad. Bevalt hem maar matig. Dr. Bisdom is erg tevreden. Hij is zo gezond als je het je maar wensen kunt.

Tine heeft haar kinderwagen bij ons gelaten, wijzelf waren niet van plan er een te kopen, omdat Axel toch de hele dag buiten onder de bomen ligt. Nu we er een hebben, heeft de Gemeente de stoomwals gestuurd om onze kali-stenen [2] in de weg te rijden. Volgens Thijsse zullen ze onze weg zelfs asfalteren. Dat zal me een reuze besparing geven op autobanden.

Ons filmpotje bevat al ƒ 20.- vergoeding voor papier en onkosten voor het tikken van het Geologisch krantenartikeltje van indertijd. De redactie van dat blad dorst mij geen honorarium te geven!

Dag, Hok