HOK
14 december ’32.
G. Met Eida gaat het opperbest. Ze ligt sinds drie dagen buiten en sinds twee dagen loopt ze. Zaterdag overmorgen komt ze thuis. Dat zal een fuifje wezen. Zus Ortt zal nabakeren, erg lief van haar. Met de voeding vrijwel geen last. Axel heeft meer dan genoeg, en is sinds enige dagen alweer aan zijn geboortegewicht toe. Hij is een zoete knaap, slaapt de hele tijd en laat zich bijna niet horen. Iedereen vindt hem een beeld van een jongen. Zijn vingers zijn lang en recht. Zijn ogen zijn nog donkerblauw. Iedereen is verbaasd dat de keizersnede zo gauw weer in orde komt. Het duurt niet langer dan een gewone bevalling. Sparmann is meer dan tevreden. Hij vond mij gek, dat ik van plan was Eida meer dan twee weken in het ziekenhuis te houden. Ik dacht, je kunt nooit te voorzichtig zijn. Nu zal ze in het geheel 10 dagen in Borromeus blijven. Eigenlijk mocht ze vandaag, donderdag, er reeds uit. Maar dat hebben we maar niet gedaan.
Eida heeft niet geschreven, omdat we er eerlijk gezegd niet aan gedacht hebben dat vandaag de luchtmail gebust moet worden. Op het bezoekuur ’s ochtends kon ik niet komen, en Eida had 4 man bezoek, terwijl op het middagbezoekuur we niet anders gedaan hebben dan gewandeld en druiven gegeten, die we van Tek Bheng kregen.
Ik ben nu al enigszins over de spanning heen. Vanaf zaterdag neem ik vakantie tot en met dinsdag om Eidje wat thuis te helpen.
Morgen, de laatste dag dat Eidje in het ziekenhuis ligt, ga ik op excursie om dezelfde dag weer thuis terug te zijn.
U zult deze week wel erg in spanning gezeten hebben over de verdere afloop der bevalling. Het is alles eigenlijk dood normaal gegaan. Eida had geen moment een temperatuur hoger dan 38°.
De zusters zijn allemaal erg lief voor Eida. Ze maken graag gekheid met haar. We hebben een bende bloemstukken gekregen.
Dag Hok [2]
EIDA
15/12
Lieverdjes – Nog steeds enigszins verward door onze nieuwe kwaliteiten als “ouders”, lieten we gister helaas de vliegmail voorbij gaan zonder een woordje van ons mee te sturen. Gelukkig horen jullie toch elke week wat, en zul je je wel niet ongerust maken zoals Mevr. Schüller indertijd. Er is werkelijk niets dan je over te verheugen, daar ik morgen weer naar huis ga – 12e dag. Netjes of niet! De 8e dag mocht ik al naar buiten nadat de hechtingen er ’s morgens waren uitgehaald. De wond is schitterend genezen en zal wel onzichtbaar zijn als m’n stoppelbaard beneden weer is aangegroeid! – Elke dag is het voeden ook minder pijnlijk en Axel komt volgens de zuster schandalig aan. Na een paar dagen was hij alweer op geboortegewicht – je ziet dus dat ik veel heb. – Vanmorgen leerde ik van Zuster Louise Axel baden, Zus Ortt komt me fijn helpen, want het is nog een vermoeiende beweging – ik stop hier even voor m’n zoon – Zie zo, de 2e voeding achter de rug – ’t is nu half 6, nu kan ik geen visite gebruiken, als ze nu maar laat komen – Hok is op excursie en komt dus niet vanmorgen – ik zal dus zelf voor deze brief moeten zorgen – ik lig nu op de bank in het voorgalerijtje en wandel verder rond – Axeltje wordt steeds schattiger – hij is erg zoet, schreeuwt alleen tegen etenstijd. Hij heeft beeldige [3] rode wangetjes en donkerblauwe ogen, verder een snoeperig rood klein mondje en grote handen. Zijn oogharen zijn maar kort en hij trekt af en toe enorme rimpels, 5, 6, boven elkaar. Dat doet hij als hij de borst zoekt en slaat ondertussen met armen en benen, een kleine driftkop! Bij voorkeur houdt hij een pauze in zijn diner! – hij laat eenvoudig los, maar een paar minuten later doet hij net of hij nog niks gehad heeft en zoekt met zijn mond wijd open zijn Ma. Maar dat mag natuurlijk niet en ik leer hem nu dat hij niet meer krijgt, als hij eerst niet meer gewild heeft. De opvoeding begint dus al vroeg – Hok was doodsbenauwd dat ik te vroeg thuis zou komen en tot Sparmann’s ontzetting wou hij me hier 3 weken laten – Sparmann denkt altijd dat Hok alles meent wat hij zegt! Maar ik zei natuurlijk dat ik er niet over dacht! Maar wij hebben toch ook een divan, thuis! En ik ben heus verstandig genoeg! Ik laat de kokki en Kasan hun gang gaan, zorg alleen voor Axel. – Ik loop de hele dag in m’n zijden pyjama rond die Hok uit Batavia meebracht – echt fijn een broek, dan kan je in alle standen staan – er is nu visite.
Dag Eida