EIDA

1 oktober 1939

Lieverdjes –

Het is zondagmiddag en de nieuwe dag van de maand en tevens de nieuwe dag om te mailen, zoals de vliegpost ons voorschrijft. Gister hoorden we Engelands antwoord op het verdrag tussen Duitsland en Rusland nl. om door te zetten tot het Hitlerisme is vernietigd. Hoe kon het ook anders. Een vriend van ons verwachtte vrede en velen mét hem, maar gelukkig is Engeland idealistischer dan deze mensen gemeend hebben. Over ’t algemeen zijn de mensen geweldig pessimistisch over de duur van deze oorlog – niemand kan met me instemmen aangaande m’n idee dat het Duitse volk hun leiders vóór 1 januari zal afschudden. Cynisch horen ze me aan met een lachje van beter weten om de lippen! – Deze week terwijl Hok zijn lezing hield voor de Rotary (een uitstekende!), waarmee hij veel succes oogstte!) was ik op een (volle!) verjaarsvisite en zat tussen 4 mannen, zodat we urenlang de politiek bespraken – de man van onze krant zat naast me. Je moet weten dat de krant niets anders doet dan met de afgrijselijkste vetgedrukte letters zijn lezers angst aan te jagen – hetgeen blijkbaar meer opbrengt dan om de gebeurtenissen kalm en nuchter te bezien. Ik zei hem dat zo enigszins in die trant en hij reageerde er heel grappig op door te zeggen dat ik er dan maar niet in moest lezen want dat het voldoende voor hem was wanneer ik m’n abonnement betaalde! Maar jammer ís het dat zoveel mensen de krant in zijn somberheid maar al te graag geloven. Ik moet dan steeds denken aan die zo juiste spreuk: “de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest” en dat nooit op komt dagen. Dát is het, wat de mens nog niet weet te leren!

We hadden een heel geslaagde vergadering van de Vrouwenbelangen, opkomst: 43 mensen – we behandelden o.a. het werk van de vrouw in mobilisatietijd, voor welk doel onze presidente (Thea) op verzoek van de andere vrouwenverenigingen hier een sub-comité heeft gevormd, waarin alle vrouwenverenigingen bij voorkeur door haar presidente zullen vertegenwoordigd[1] [2]

HOK

G. Vanavond waren wij met een paar vrienden naar de bioscoop. Er werd een film afgedraaid van Mr. Moto[2]. Het was zeer aardig. Na de voorstelling zijn wij nog naar de uitkijktoren geweest van Tjioemboeloeit. Het was zeer geslaagd de film ook.

Axeltje fietst al aardig. Eida vindt dat hij nu maar alleen naar school moet op de fiets. Ik wil er nog liever mee wachten tot hij de routine van het verkeer onder de knie heeft. Daar mankeert één en ander aan. Ik ben meer van de voorzichtige kant in dit opzicht.

Eida is nog zeer optimistisch over de afloop van de oorlog. We zullen hopen dat ze gelijk heeft.

Enige dagen geleden hield ik een voordracht voor de Rotary, wat men zeer geapprecieerd heeft. Persoonlijk houd ik niet van spreken in het openbaar. Ik heb er absoluut geen routine in, zodat ik het maar heb voorgelezen.

Ik hoop dat u onze berichten van omstreeks 1 september ontvangen hebt. De boel was door het uitbreken van de oorlog erg in de war. Vandaar dat de post waarschijnlijk niet kwam. Wellicht zijn de brieven wel ergens aangehouden geweest.

Dag Hok. [3]

EIDA

zijn! In één slag is m’n ideaal, dat ik al sinds een tijd koester verwezenlijkt nl. om alle vrouwen te verenigen. Hoe brengt deze oorlog de mensen niet tot elkaar – dát wat in vredestijd onmogelijk was, is het nu wél! Een voorstel om tot een samengaan van de vrouwenverenigingen te komen, deed ik op de algemene vergadering van de Vrouwenbelangen te Batavia, waar het idee meteen in een hoek werd getrapt daar de presidente-Hoofdbestuur beweerde dat zij dat al zo lang en zo vaak had geprobeerd en dat dat ideaal, dat ook het hare was, nooit verwezenlijkt zou kunnen worden. En ziet: nu is het opeens zover. We kregen die avond 3 nieuwe leden, terwijl kort tevoren m’n buurvrouw toetrad en ná de vergadering nog de presidente van de Vereniging van Huisvrouwen, wat een stap voorwaarts betekent.

Verder hadden we Vivos deze week – een slechte opkomst voor het eerst sinds lang, maar de afwezigen benijdde ik toen de lezing was begonnen, ze hadden een goede neus gehad. Het ging nl. over het pedagogisch adviesbureau, dat een lid van ons hier houdt, ze is een Duitse, alhoewel anti-Hitler, maar zo echt “grau-theoretisch” dat ik er de slappe lach van kreeg, die natuurlijk voor de beleefdheid onderdrukt moest worden – het was af en toe erg benauwd, maar gelukkig kwam er een ogenblik dat er gelachen kon worden! Hopeloze mensen heb je.

Gister had ik eerst ’s ochtends van 8 tot 10 To Goudsmit op bezoek, erg gezellig. Ze kwam hier om eens te praten met de familie, waar Jan Wim woont – we hadden het heel genoeglijk samen en ’s avonds kwam ze terug met Jan Wim, om hier te eten. Hij is hypernerveus, ongelooflijk – zit aan een stuk met z’n nagels van z’n ene hand tegen die van z’n andere hand te wetten. Hij is er op uit om steeds “wijze” opmerkingen te maken om belangwekkend te schijnen het zal jullie o.a. hieruit blijken: hoe heb je ’t op school vroeg ik; antwoord: “hard werken hè, 3e klas Gym!” Ik zei zonder enige bewondering “dat is goed, dat heb ik ook gedaan”, waarop hij enigszins van de wijs werd gebracht. Het is zo jammer van hem en in dat opzicht wordt hij in dat tehuis nog verder van het goede pad gebracht. Ik hoop maar dat [4] hij nog eens hier zal komen, wat hij meestal doet vóór hij met vakantie naar huis gaat.

De vorige maal beantwoordden we jullie laatste brief en er kwam nog geen volgende. – Gister las ik To gedeelten voor uit Annekes brief op mijn verjaardag, waarin ze zo goed het leven in Curaçao beschrijft – To was erg geïnteresseerd.

Lisa is er vol van dat ze al gauw jarig is. Ik geloof dat we weer een geslaagd cadeau voor jullie hebben nl. een stellage voor schommel en rekstok. Je moet weten dat zo’n gevaarte onbetaalbaar was en ik er een half jaar geleden al van was afgestapt. Hij moest nl. van oude gasbuizen gemaakt worden omdat hout door de natte grond gauw vermolmt. Opeens bedacht ik nu dat we een radiomast in de tuin hadden liggen, waar we geen raad mee wisten, het ding was 10 m hoog indertijd en stond met allerlei ijzerdraad vast, zodat hij de halve tuin onbetreedbaar maakte. Alle bedienden samen trokken hem uit de grond en nu lag hij daar al een jaar. – Het blijkt dat de onkosten nu geweldig zijn gereduceerd nl. tot ƒ 8.- (terwijl hij eerst ƒ 30.- vroeg); echt fijn. –

Elly Linn maakt een jurk voor Lisa en ik ga deze week er voor nemen om haar keukentje en allerlei speelgoed opnieuw te verven.

Lisa zong laatst in haar bad van Hollands vlag je bent mijn glorie enzovoort, op een gegeven moment viel ze ondersteboven en riep: ik val om Mammie als ik de glorie zie (= “je bent mijn glorie als ik jou zie op vreemde kust”). Moppig is ze. Pas was ik in de tuin bezig en toen zei ze Mammies hebben altijd bloemen hè, als je geen bloemen hebt ben je geen Mammie.

To was weer geweldig verrukt van haar, zoals trouwens iedereen – ik moest haar wegsturen want To nam veel te veel notitie van haar, zoals ze ook Jan Wim verknoeid zal hebben –

Dag lieverdjes

Eida.

Vanmorgen fietste de hele familie samen – na afloop aten we een ijsje: Axel vindt fietsen het heerlijkste wat er is. [4]