EIDA

Liefjes –

Net terug van een ommetje met Mevrouw van de Ban, en van een daarna genoten kopje koffie. M’n buurvrouw zit nl. ’s morgens al om half 8 op haar platje te naaien en als ik dan uitga, troon ik haar vaak mee: als dank krijg ik dan een kopje koffie. Overigens ben ik meer dan snipverkouden, hetgeen ik opliep op het Vivos-feest, vandaar dat Hok weer een reden heeft om me in ’t vervolg Vivos-uitgangen te verbieden! We hebben overigens verbazend leuk gefeest zaterdag en zondag. Om 8 uur begon de vergadering in het gezellige zaaltje van de Theosofische Loge waar Baukje Kreike (Fries!!) voor tafelkleedjes, bloemen en lekkers gezorgd had. Dit is een nieuwe buurtgenote van Trude en mij, ze woont schuin tegenover Trude, en liet haar man ons beiden naar de vergadering taxiën! Ik kende hem helemaal niet, maar geen bezwaar! Hij vond het blijkbaar fijn, want hij had pas leren chaufferen; hetgeen uiterst goed merkbaar was en Trude de uitlating ontlokte: “zouden we het er heelhuids afbrengen?” Hij racete nl. geweldig, scherpe hoeken en met schokken, zodat ik na 2 minuten al haast wagenziek was! We zouden iemand te logeren hebben, eerst uit Soerabaja, maar die kon niet komen door zieke kinderen, toen één uit Batavia. Maar ze kwam die nacht pas met me mee, want direct van de trein werden ze naar de vergadering gebracht, nadat ze zich een fraaie avondjapon hadden kunnen aandoen bij iemand die vlakbij woonde. Het was werkelijk een soort modeshow! Zelfs iemand met een sleepje! De Batavianen [2] houden veel van zich uitdossen. Overigens had ik ook mijn fraaiste jurk aan, werkelijk een beeldje. Om die jurk is het jammer dat we maar zelden uitgaan! De Batavianen voerden een operette op, een parodie op de Oosterse opvatting: Allah zal wel zorgen. Muziek van Wagenaar, echt geestig. Ik herkende nog een stuk uit de Mattheus Passion, toen het erg tragisch was. Ze hadden de beeldigste zijden kostuums aan, echt werk van gemaakt. Onze logée speelde de vrouwelijke hoofdrol. Een Duitse die al negentien jaar in Indië is, en heel best Hollands spreekt. Te mooi eigenlijk “har-te-liek” zegt ze b.v. Er was uit Soerabaja een Mevrouw Hartelust, Feddo is een neef van haar man, die weer de huisdokter van Zus en Dirk is! – Om over 11 uur togen we naar Hotel Homann, waar we tot 2 uur soupeerden. Als jongsten zaten Roos Driessen en ik, ieder aan het onderste eind van de tafel, hetgeen toch leuk was. Naast me zat het nieuwste Vivos-lid, een Mr. Juris, van mijn jaar, vegetariër, nichtje van Rientje Janssen van Raay, genaamd Lientje J.v.R. Eindelijk eens iemand, die zich voor me interesseert zie je, want dat vind ik het bezwaar van de Vivos, dat je je zo alleen voelt. Het lijkt overigens wel dat ze het speciaal, wat dat betreft op mij gemunt hadden. B.v. mijn menu was net zoek, toen we weggingen had iedereen een plaats in een auto, alleen mijn logée en ik niet; zondagmorgen bij de autotocht, kwam net de auto, waar ik mee moest, te laat op het verzamelpunt. Is dat niet sterk. Daarom voel ik me er nooit zo thuis, hoewel ik wel veel pret had, zelfs heel veel. Onze logée vertrok zondagmorgen [3] weer met de eerste trein. Om  2 uur thuis en om 5 uur weer op! Gelukkig was Hok ook zo vroeg. Want hij ging met Chris en Thijs naar het leeggelopen meer, vlakbij Tiandjoer kijken. Ik stond ook even op, maar toen ze weg waren heb ik weer wat geslapen tot 9 uur. Want de Vivos-tocht begon om 10 uur en was maar een 20 minuten rijden. De voornaamste bedoeling was om slagroom met aardbeien te eten op een mooi punt boven de stad. Wij zullen jullie daar ook brengen wanneer je hier bent! We wandelden ook nog een eindje, hetgeen de meeste Batavianen niet durfden, uit angst voor de zon, die hier even warm is als in Batavia, maar in de schaduw is het hier véél koeler. – Zondag zaten Anneke en ik, ieder met een rijsttafel op onze mannen te wachten, maar om kwart voor 2 nog niks, hoewel ze om 12 uur thuis zouden zijn! Anneke heeft natuurlijk de kwaal dat ze niet meer met eten kan wachten en ze belde mij op, om maar bij haar te komen. Bijna waren we klaar, toen de mannen rood en wel aan kwamen zetten. Chris heeft nu een beeldige nieuwe two-seater en vindt het erg jammer dat hij geen dame heeft, om knus naast hem te zitten. Op ’t ogenblik zoekt hij een meisje om als vierde mee te bridgen, als hij naar Pengalengan, of liever nog daarboven naar een onderneming gaat weekenden! Ik weet wel een paar jonge meisjes, maar het is wel een beetje een merkwaardige uitnodiging hè! – Enfin, ik had bij Anneke Chris’ rijsttafelportie opgegeten en nu hebben wij Chris mee naar ons huis genomen en heeft hij mijn portie op mogen eten, terwijl we nog een fles bier van Anneke meekregen.’s Avonds belde Henk [4] op, of hij kon komen eten om meteen een brief van zijn moeder te halen, die hierheen gestuurd was. We waren enorm melig; gelukkig Henk zelf ook, die niet anders doet dan afgeven op de Dienst, die hem geweldig laat sjouwen, waar ze hem nu “de kankeraar” noemen. Zelfs tegen een Kapitein laat hij zich in die richting uit. – Nog weet je niet alles, wat we dit weekend deden, want zaterdagmorgen kwam Betsy Thung opeens aanzetten, bleef ook eten. Ze gaat aan ’t eind van de maand aan boord. Waarschijnlijk gaat ze ook nog Medicijnen studeren, dus voorlopig zien we haar niet terug. – Dus dit weekend hebben we bepaald wel gebruikt! – Zo hebben we de dag van Dien’s receptie gevierd. Ik heb nog even aan Mevrouw Beudeker geschreven om haar te feliciteren. – Ik voer een uitgebreide correspondentie met Emy. Het is enig zo vlug als ze antwoordt. Dat we steeds niets van elkaar hoorden, komt door de post, dat is zeker! – Het is nu half 12, ik moet nu even m’n dagelijkse programma afwerken: piano studeren (ik ben zo blij dat ik nog geen dag heb overgeslagen sinds ± een maand!), 2 geroosterde boterhammen met kwast verorberen, terwijl ik de Bijbel lees. Ik ben nu al een heel eind, tot en met Jozua. Al die voorschriften, die “de Here” aan Mozes geeft voor de “Ark des Verbonds”, heb ik gedeeltelijk overgeslagen, dat is vrij taai.

Er staan hier aldoor overstromingen in de krant. Drie van de bruggen waarover we met de Rempten reden, zijn stukgeslagen. Het zijn heus geen kleintjes, het is werkelijk erg. Ik vind dat het aardig op de zondvloed gaat lijken! Dag Eida.

[Randje pag. 4]

Op de Vivos-avond heeft er een Mevrouw vreselijk mooi op “onze Moeders” gespeecht, velen pinkten een traan!

HOK

17/3 ’31.

G. Wat zal die Gonnie Schutte het vervelend vinden, dat het plannetje van Bandoeng niet doorgaat. Ik vind het eigenlijk gek van Tante Lida om een jong meisje zomaar aan te raden naar Indië te gaan en gezelschapsjuffrouw te worden bij ongetrouwd iemand. Het is praktisch een uithuwelijken! Overigens, indien dat de bedoeling van tante Lida is, bestaan er nog eenvoudigere wegen. Hier in Indië is er nl. een teveel aan Europese mannen; er zijn hier zoveel jongelui die gaarne zouden willen trouwen, maar die het niet kunnen door het niet aanwezig zijn van de onmisbare tegenpartij; er zijn hier vrijwel géén Europese ongetrouwde meisjes. – Bedankt voor de annonce van Silvikim. We zullen het eens proberen. Veel vertrouwen in haarmiddeltjes bezit ik niet. – Het is nu verschrikkelijk met de regens, echte kenteringtijd. Het zijn meestal regens die je in Holland wolkbreuken zou noemen. Er zijn hier in de Preanger deze laatste twee weken al heel wat bruggen bezweken. Zondag gingen we naar Sindanglaja, een vakantieoord boven Tiandjoer waar een afdammingsmeer leeg was gelopen – de afsluitdijk bezweken. Dat meer diende als zwemplaats. Heel zielig was het gezicht op de springplank, die nu op de rand van een zeker 30 meter diepe afgrond staat. Chris’ nieuwe Ford  – een two-seater – moest worden geprobeerd, na wat oponthoud, –de auto wilde in Tiandjoer niet meer verder, de carburateur was losgetrild, – kwamen we er toch. Ik koop nooit een Ford, het is me een té onsolide afwerking!

Met mijn werk schiet het goed op. Ik ben al druk aan het uitwerken.

Dag Hok.

Wil je ƒ 2.50 gireren op nummer 174440 Delft, Ir. J. de Vries.