EIDA

Geliefden – ’t Is moeilijk hier in de tuin op dit dunne papier te schrijven, het waait geweldig – ondertussen bied ik op aardappels, de vent is al één keer weggelopen tot de Hogeschoolweg en toen heb ik hem weer teruggeroepen, ik betaal 3 cent voor een kati dit is 5 cent per kilo en jullie? Tot grote vreugde van Hok hebben Kasan en ik gister de auto nieuw bekleed. Helaas had ik te weinig goed gekocht, zodat nog de leuning van de achterbank ongekleed is – met de voorleuning zitten we trouwens ook wat in ons maag, daar hij opzij niet vastgezet kan worden, maar daar vindt Hokje wel wat op, dat lukt vast [watervlek: dat is ajer djeroek, geen traan!]. – Axel is plotseling zó vooruitgegaan. Hij loopt gewoon door de kamer d.w.z. hij neemt de kleine afstandjes, echt enig. Ik laat hem ’s morgens soms een poosje uit de box. Daarnet pakte hij alle klosjes garen om de beurt uit m’n naaidoosje, maar in het spel verliest hij ze wel weer en dan haal ik ze weer veilig terug. Hij wordt woedend als je hem iets afneemt wat je hem eerst gegeven hebt, zeer juist vind ik. Gister duwde hij op straat zelf zijn wagentje voort, maar je kunt hem daarmee nog niet loslaten, want hij heeft zelf nog alle steun nodig en weet zich geen raad als het wagentje er met hem vandoor gaat! Als hij valt en je wrijft op de zere plek, is ’t alweer over, erg makkelijk, hij huilt niet. Toch is hij niet zo Spartaans als Wytje, misschien komt het nog als hij groter is. – Volgens Buck heeft Axel net zo’n mond als Emma, weer een nieuwe familietrek! Maar ik geloof meer dat hij Hok’s hooischuur heeft! Hij stopt er met gemak een hele pisang in en tracht dan te eten waardoor hem de tranen in de ogen schieten, vreselijk gewoon – en zijn Pappie stijft hem in zulk kwaad! – Als ik ’s morgens thuis ben, is er altijd zoveel te doen. Ik heb nu weer eens een stukje van m’n kast opgeruimd, ’t is dan zo prettig om steeds in die kast te moeten zijn! Ik zie ook steeds gaten in m’n kousen en verdere garderobe en dat Hok weer eens verse plooien in zijn broek moet hebben. – Hok is woensdag niet naar de Gemeenteraad gegaan, maar we hebben Tjap Go Me gevierd – de 15e dag na Chinees Nieuwjaar. [2] Er was een erg lange optocht op de Grote Postweg en Frits Tan had ons gevraagd samen in de stad te eten in een Chinees restaurant na het zien van de optocht. We raakten er een uur lang tussen bekneld met de auto, daar hun weg slingerend ging langs de dwarsstraten van de grote Postweg. Het was heel genoeglijk vooral ook dankzij de aanwezigheid van de familie Oei. Ze hebben ons gevraagd weer eens te komen bridgen. Dadelijk moet Hok ook naar hem toe voor bestuursvergadering van de Federatie der Chinese Verenigingen. Ze hebben hem dringend verzocht bestuurslid te willen worden. Hij heeft “tegen” altijd het bezwaar dat ze nooit op tijd komen op vergaderingen zodat het zoveel tijd kost te wachten, soms wel een uur lang! En ook dat ze zoveel houden van vergaderen, maar enfin, ’t is toch wel goed om ook met de Chinese kennissen contact te houden. Houw ziet het ook graag en ik geloof vast dat hij ons dáárom aanmoedigde met Dr Oei te bridgen. Houw is altijd zo politiek! – Ho heeft intussen weer een baan en nog wel bij het Kantoor voor Statistiek, een reuze bof natuurlijk door protectie, als ze hem hier maar houden! Zijn salaris blijft hetzelfde – ik weet niet of Houw nu toch de kinderen neemt, niet nodig, lijkt me. Een opluchting voor Fanny. – Zondagmorgen na onze wandeling kwamen de Schüllers met Jackie. ’s Middags tennisten we met Jan op Lembang, direct na de rijsttafel! We hebben met hen afgesproken dat we 18 maart dáár komen, ’s morgens vroeg al, met Axel, die dan met Robbert-Jan kan spelen. Ik vrees trouwens dat we ze niet alleen kunnen laten daar Axel zo geweldig agressief is. Daarnet kwamen we de kindertjes Ter Haar tegen en Axel stak eenvoudig alleen de straat over om de jongste te omhelzen, die aan ’t huilen sloeg! (2 jaar!). Liefjes, de brief is vol, een prettig dagje samen.

Dag Eida