EIDA

Maandag 14 aug.’33

G. – Nú zijn jullie teruggekomen van je reisje waarop jullie naar we hopen zeer hebt genoten van het mooie Zuiden, ondanks dat je je 3e dochter de reis over de Indische zeeën hebt zien aanvaarden. Konden we jullie maar even een zoentje komen geven tot troost; doen jullie het even aan elkaar uit onze naam. Het zal zeker weer een hiaat brengen aan de gezellige ronde eettafel voorlopig, maar vele gasten zullen de kamer weer met vrolijkheid helpen vullen en de ronde tafel kleiner maken. Vele goede vrienden zullen enigszins het gemis vergoeden en aan tafel Em’s portie van de lekkere kostjes van Moeder komen opeten. Is het niet als toen jullie pas getrouwd was, knus met je tweetjes in een klein huisje, alleen hoef je nu niet van tafel op te staan om de kast open te kunnen doen! Ook kun je geen koekjes meer krijgen van 4 cent per ons, is ’t wel? En je kunt zelfs meer oversparen dan de bezongen 10 gulden! Is dat niet al een mooie vooruitgang in de 29 huwelijksjaren en wat is er niet verder voor aanwinst, al is het dan in de verte: 3 eigen dochters met families! – is dat niet om met voldoening op de jaren terug te zien! We zijn ver, maar toch dichtbij, elke gebeurtenis in elkaars leven kunnen we volgen en meeleven bijna op hetzelfde ogenblik zo nodig of anders maar 8 dagen later – we kunnen ons elkaar voorstellen op alle uren van de dag, zelfs kunnen we elkaar zièn lopen, lachen en leven op de muur of op een doek – we kunnen elkaars stem horen als we dat zouden willen – is dát nog veraf te noemen! Hebben we ’t niet getroffen in ’t leven dat we in staat zijn dat alles dat dient tot meer dan vermaak, tot beter contact te genieten, ons te verschaffen. Komen wij niet om de beurt een paar maanden weer thuis, en geeft dat vooruitzicht van dat weerzien niet een zo uitbundige verwachtende vreugde als mensen die hun kinderen geregeld spreken nooit meemaken! Veel voordelen geeft het leven zo, zie je wel! Met schrijven hebben wij misschien meer contact dan anders zou zijn, want op schrift is het zich uitspreken gemakkelijker! Jongetjes wees maar niet bedroefd, jullie hebt een flinke zelfstandige dame van je jongste gemaakt, zij zal zich uitstekend weten te redden! Wat heeft zij niet keurig haar reis voorbereid, als het moet dan weet ze goed wat zij wil, dan hoeft ze de weg niet te vragen en met veiligheidsspelden alles aan elkaar te zetten! Dirk heeft veel steun al in haar brieven gevonden, wat zal hij in haar persoonlijk vinden! Em heeft hém in deze weken meer geschreven dan in 4 jaar aan ons!, schandalig gewoon! – Dinsdagmorgen 15 aug. – Vandaag: het is de verjaardag van Oom Johan, van harte gelukgewenst. Ik heb dit jaar niet geschreven. Ik reken nu altijd met de luchtpost, dus ben ik te laat voor de mail. Het komt me te duur al die mensen in aug. per vliegpost te schrijven! Ik deed het wel met Oom Izak omdat die een kleindochter erbij heeft. Is Betteke nu al verloofd? Ik dorst er niet over te schrijven. – Het groene broekje Mam, dat je indertijd voor Axel breide, was beeldschoon, maar nu is ’t allang te klein, ik hoop dat je dit een stuk groter gemaakt hebt, Axel draag nu wat een meisje van 3 jaar ook aan kan! Maar hij heeft ook een luier aan, dat scheelt veel. Die stouterik kan nog steeds niet goed alleen zitten. Hij vindt [2] het wel heel prettig als hij wordt vastgehouden. Vanmorgen in het bad bleef hij wel zitten toen ik zijn handjes om de badrand had vastgemaakt, maar hij wil uit zichzelf zich ook nergens aan vasthouden, niks vastgrijpen. Hij heeft wel veel vertrouwen in me dat ik hem niet zal laten omkieperen in ’t bad. Toen hij klein was, greep hij me altijd vast, maar nu voelt hij er niet meer voor, echt vervelend. Want zo leert hij natuurlijk moeilijk zich optrekken. Enfin Hok zal hem het kunstje ook wel eens leren, hij heeft Tommy al zoveel bijgebracht! – Wij tennissen echt fijn veel tegenwoordig, in elk geval 3 maal per week en we kunnen 5x! Ik laat tegenwoordig mijn korset uit om m’n buik te oefenen zelf zijn spieren te gebruiken. Ik vind het korset wel prettig, maar dat je er een beter figuur van krijgt, daar geloof ik geen cent van. Dat staat in de catalogus. Ik kreeg de nieuwe en gaf hem al aan Anneke door. – Op een avond kwam plotseling Pa Heiligers + zoon. Ik kreeg de indruk dat hij zo stikvol indrukken zat dat hij stom-geslagen was. Bij Anneke heeft hij haast niks gezegd en hier moest ik hem eerst aan de gang brengen. Hij zei “Juffrouw Schepers” toen hij wegging en excuseerde zich daarvoor. Ik vond het een echt leuk oud heertje. – Vandaag moest Christie komen voor Axel, maar ze komt morgen omdat dinsdags de IEVA polikliniek is en die de laatste tijd storm loopt. Ze heeft ons al verzocht er een tweede dokter voor een tweede dag bij te vragen omdat ze ’t niet meer alleen af kan, dus dat is mooi. De IEVA  huishoudschool wordt ook veel gewaardeerd door de meisjes zelf die het fijn vinden, er zijn er nog steeds 26, nog geen één afgegaan, zoals verleden jaar, toen er aan ’t eind nog maar 11 over waren. We zijn nu weer op zoek naar iemand die de kooklessen wil geven en hebben een ex-chef kok op ’t oog, die ondersteuning heeft van ’t Werkelozen Comité, die ’t misschien wel voor ƒ 25.- wil doen. – Alex is weer geweest, hij wou weten of Em er al was. Hij wil haar zeker over Irene vragen. – Heeft Dirk jullie geschreven dat hij Em toch uit Belawan haalt? Hij is altijd in de contramine! En wij gaan naar Batavia. [3] Ik zal nog maar wat doorschrijven want Hok is nog niet klaar met zijn andere brieven voor de luchtpost. – Wat een komedie van Irene in het kroegje op het Lijsterbesplein, echt iets voor haar, kostelijk. Moest Alex weten! Fijn dat Hans en Möck het zo prettig hebben in Middelharnis. Ik hoop Irene de volgende week te schrijven. Volgens Alex zitten ze dan waarschijnlijk alweer in Stuttgart, want ze willen alleen in de vakantie daar in Middelharnis blijven. – Jeanne was deze week wat grieperig, kwam “haar man” zeggen, welke laatste bij ons bleef eten ondanks zijn zieke vrouw! Hok zei “is er genoeg eten” en ik “maar Jeanne is toch ziek”, waarop Tek Bheng toch wou blijven! Enfin, het schijnt toch al beter tussen hen te zijn. Indertijd is Jeanne in Holland voorspeld dat haar eerste huwelijks-jaar haar erg zou teleurstellen maar dat het dan beter werd. Typisch hè, en ook een troost. – Enig dat jullie met een taxi uit Gelderland thuiskwamen, reuze fijn. – Zeg maar tegen Irene dat mijn brief aan haar uit Zürich alweer terug is gekomen, Alex kreeg de zijne ook terug maar verzond ze weer! – Ik ben bezig aan een nieuwe apenbroek voor Axel, enige maten groter dan die hem nu al erg krap zijn, verder aan de tweede mouw van een witte trui en ook aan een luierbroekje. Het is handig 2 handwerkjes bij de hand te hebben voor visite, die niks te doen heeft, als Jeanne e.d. Jeanne’s broekje voor Axel draagt hij al, alleen het stuk tussen de benen is, evenals bij die ik zelf maakte, wat te klein, zijn luier komt er nu zo uit, wel jammer. – Axel is maar 200 gram aangekomen deze maand, dat zal hem wel goed doen, denk ik. Vandaag was hij zo lachlustig om 2 uur, hij vindt zijn pappie de lolligste thuis. Hij schaterlachte steeds als Hok “pas op” tegen hem zei. Alle bedienden en wij lachten mee! – Ik kreeg weer een lange brief van Dirk, zodra Em er is, zal hij bij mij zijn hart niet meer hoeven uit te storten. Alleen dáárom schrijft hij me!

Dag. Nu Hok – Eida

HOK

15 aug.’33.

G. Vandaag was Axel de leukste thuis. Hij lachte om alles tot hij een geweldige hik kreeg, wat hem niet belette verder te lachen. Hij staat al zo’n beetje. Als hij opgetild wordt, houdt hij zijn teentjes stijf om te kunnen pointeren[1]. Zelf oprichten gaat nog niet. –  Hoe vond u zijn film: 100 voet aan hem alleen besteed. Het was zeker nog te kort. Heeft Em er nog van kunnen genieten? – We halen haar hoogstwaarschijnlijk. Ook Houw zullen we van Priok halen, wanneer hij de 10e sept. met zijn eega aan wal stapt. Houw is een groot man geworden in de rijstindustrie. Hij is nu op dienstreis in Zuid-Celebes, gaat hol de bolder terug, vliegt van Soerabaja naar Batavia terug om de Bankase boot te kunnen halen vanwaar hij in het huwelijksschuitje stapt. Dat gebeurt de 30e dezer in Koba,  Banka[2]. – Jammer dat wij hem niet op die dag de hand kunnen drukken. – Met mijn baantjes is het niet zo erg als het lijkt. Ik heb er nog een paar meer, b.v. adviseur van een Chinese Sociale Vereniging, examinator voor landmeter en voor prospector, lid van het afdelingsbestuur der Bandoengse padvinderij, Gemeenteraadslid, lid van de Technische commissie, Ziekenhuiscommissie, Chinese begraafplaatscommissie, lid van twee tennisverenigingen, gastspeler op twee andere banen… schrik maar niet, ik slaap mijn 8 uren nog altijd vol, en met een lege maag sta ik nooit van tafel op. – Axel zegt al Mammam; maar Pappie kan zijn mondje nog niet uitspreken. Hij weegt al 19 pond minus 1 ons. Een vrachtje om te dragen.

Dag, Hok.